۲۶ مهر ۹۶ ، ۱۱:۲۹
منوی بلاگ
بایگانی
- اسفند ۱۴۰۲ (۲)
- ارديبهشت ۱۴۰۱ (۲)
- دی ۱۳۹۹ (۱)
- دی ۱۳۹۷ (۷)
- آذر ۱۳۹۷ (۳)
- آبان ۱۳۹۷ (۴)
- مهر ۱۳۹۷ (۳)
- شهریور ۱۳۹۷ (۵)
- مرداد ۱۳۹۷ (۹)
- تیر ۱۳۹۷ (۱۴)
- ارديبهشت ۱۳۹۷ (۸)
- فروردين ۱۳۹۷ (۲)
- اسفند ۱۳۹۶ (۴)
- بهمن ۱۳۹۶ (۳)
- دی ۱۳۹۶ (۷)
- آذر ۱۳۹۶ (۶)
- آبان ۱۳۹۶ (۱۸)
- مهر ۱۳۹۶ (۳۸)
- شهریور ۱۳۹۶ (۴۱)
- مرداد ۱۳۹۶ (۴۳)
- تیر ۱۳۹۶ (۱۳)
- خرداد ۱۳۹۶ (۴)
- ارديبهشت ۱۳۹۶ (۱۹)
- فروردين ۱۳۹۶ (۸)
- اسفند ۱۳۹۵ (۱)
- دی ۱۳۹۵ (۳)
- آذر ۱۳۹۵ (۱۴)
بیم شاخه علم است و امید شاخه یقین است، و حب شاخه معرفت .
نشان بیم گریختن است و نشان امید طلب ، و نشان حب، آن است که در ایثار آنچه که را دوست دارد دریغ نورزد.
پس چون علم در سینه مؤمن تحقق یابد، ترس پدید آید و چون خوف، درست آید، گریز از غیر خدا پیش آید و چون کسی بگریزد، نجات یابد
و چون نور یقین بر قلب تابیدن گیرد، فضل الهی مشاهده شود و چون یقین در او رسوخ کند، امید پدید آید و چون شیرینی امید بچشد، در طلب آن شود.
این اصول سه گانه مانند: حرم، مسجد و کعبه است که اگر کسی داخل حرم شود، از خلق ایمنی یابد و چون داخل در مسجد شود و بر اندام او از آلودگی به گناه ایمن باشد و اگر داخل کعبه شود، قلبش از اشتغال به چیزی جز ذکر خدای تعالی در امان ماند.
پس ای مؤمن! چنانچه در حالی هستی که اگر در آن حالت بمیری، با رضایت خاطر خواهی مرد، بر توفیق و حفظ الهی شاکر باش؛ و اگر چنین نیستی، خویش را به حالتی نیک و درست انتقال ده و بر عمری که در غفلت گذرانده ای پشیمان شو و در تطهیر ظاهرت از گناهان و پالایش باطنت از عیوب و کاستیها از خدای تعالی مدد بجوی و قلبت را از دام غفلت برهان و آتش شهوت را در خرمن نفست خاموش نما ...
"حتى اذا اتوا على واد النمل قالت نملة یایها النمل ادخلوا مساکنکم لا یحطمنکم سلیمان و جنوده
و هم لا یشعرون ...
فتبسم ضاحکا ..."
به سان موری که جان دادم به زیر قدوم غملشگر سلیمانیت
و تو دانستیو به حال من خندیدی ...
در بیابان طلب گرچه ز هرسو خطریست
میرود حافظ بیدل بتوالای تو خوش ...
پرسیدم از طبیبی احوال دوست گفتا
فی بعدها عذاب فی قربها السلامه ...
یک حدیث هم بخوانم که اوقات شما به جا بیاید؛ راوی میگوید: از حضرت صادق (ع) پرسیدم: «بِأَیِّ شَیٍْ یَعْلَمُ الْمُؤْمِنُ بِأَنَّهُ مُؤْمِنٌ؟» یابن رسول الله! چه راهی هست که ما بفهمیم مؤمن هستیم یا دیگری مؤمن است؟، حضرت فرمود: ببینید تسلیم به خدا دارد؟ رضایت دارد به آن چیزی که وارد می شود بر او؟«المؤمن لا تختله کثرة المصائب»، مؤمن سختی ها را یک چیزمعمولی میداند و زیادی سختی ها او را از تسلیم و رضا به قضای الهی باز نمی دارد، در تمام شرایط همان تسلیمی که دارد، دارد! خداوند یک اعلامیه دارد، یک اعلامیه دیگران می دهند و یک اعلامیه خداوند متعال می دهد. اعلامیه حضرت حق این است: یقول الله عزّ و جلّ مَن لَم یَرضَ بقَضَائی وَ لَم یَشکُر لنَعمَائی و لَم یَصبِر عَلَی بَلائِی فَلیَتّخِذ رَبّاً سِوَائِی»؛ اگر کسی در بلاهای من صبر نمی کند و به قضای من رضا نمی دهد،برای خود رب دیگری بگیرد! آدم خوب این طور است (کالحَمامَةِ الَّتی تُوخَذُ فَراخُها مِن وَکرِها ثُمَّ تَعُودُ إلیه) کبوترمی بیند بچه هایش را جلویش سر می برند،اما دو مرتبه سرش را پایین می اندازد و با کمال تسلیم در لانه اش میرود، بنابراین اگر بخواهی بفهمی که مؤمنی یا نه؛ ببین که تسلیم در برابر اراده الهی و در برابر حوادث داری یا نه! . .
مادر و پدر که باشی حاضری تمام درد و بیماری فرزندت را به جان بخری که شاهد یک لحظه بی قراریش نباشی .جانم به جانهایی آنچنان بستست که میخواهم سرنوشت، تمام غمها و غصه ها و فقدانها و گرفتاریشان را به پای من بنویسد که لحظه ای غم نگاهشان را نبینم ...
بار غمی که خاطر ما خسته کرده بود
عیسی دمی خدا بفرستاد و برگرفت ...
از بن هر مژه ام آب روانست بیا
اگرت میل لب جوی و تماشا باشد ...
بنشین لیلا ! این طور با چشم های غم گرفته و اشکبار ، به من خیره نشو. من آتش این دل سوخته را؛ این نگاه غمزده را بیش از این تحمل نمی توانم کرد. هر چند تو هر روز بر زخمهای من مرهمی تازه گذاشتی و من هر روز بر جگر دندان گزیده ی تو جراحت تازه ای نشاندم ، اما کیست که بتواند این همه غم را در نگاه یک زن ببیند و تاب بیاورد؟! این سیل اشک آتش گون از زیر پایش جاری شود و ایستاده بماند؟!
بیا لیلا ! بیا و تاب بیاور و آخرین ورقهای حادثه را هم از چشمهای من بخوان! من دیگر بنای زنده ماندن ندارم. مانده ام فقط برای نهادن این بار؛ ادای دِین ؛ انجام فریضه . و کدام بار، سنگین تر از خبر شهادت سوار؟ و کدام دِین شکننده تر از بیان ان ماجرا خونبار ؟ و کدام فریضه ، سخت تر از خواندن مرثیه ی یک دلاور برای مادر ...
مادر یعنی بر قله ی سبلان برف بنشیند ، سرمایش تا آنجا برسد و او فارغ از هر چیز دیگری صدها کیلومتر انسوتر نگران خواب شب پسرکش باشد که نکند پنجره را باز بگذارد ،رویش را نکشد که مبادا درد کلیه اش دوباره عود کند ...
هوای کوی تو از سر نمیرود آری
غریب را دل سرگشته با وطن باشد ...
ندیم و مطرب و ساقی همه اوست
خیال آب و گل در ره بهانه ...
گفتم هوای میکده غم میبرد ز دل
گفتا خوش آنکسان که دلی شادمان کنند ...
زلف خاتون ظفر شیفته ی پرچم توست
دیده ی فتح ابد عاشق جولان تو باد ...
خدا جان بیا دوباره امروز اول مهرمان باشد . میشود ؟ هوم ؟
خاک کوی تو به صحرای قیامت فردا
همه بر فرق سر از بهر مباهات بریم ...
#حسین
✅ یک آیه از جزء 18
و الَّذینَ هُمْ عَنِ اللَّغْوِ مُعْرِضُونَ (3 مؤمنون)
و آنان که از [هر گفتار و کردارِ] بیهوده و بی فایده روی گردانند.
🔸 لهو و لغو
اگر ما این مجموعۀ زندگى و این مجموعۀ مرتبط و منسجم را در نظر گرفتیم، لهو و لغو در این مجموعه، با لهو و لغو در یک مقطع جدا و منقطع از مجموعه ها، مفهوم متفاوتى پیدا مى کند.
در این آیه لغو را با سنّت نمى سنجند، که لغو را با اهداف مى سنجند.
حجى که با هدف حسین نخواند، لغو است، حتى ذنب است.
◽️ اعراض از هدف، لغو را معنا مى کند؛
یعنى اگر تو مى خواهى ببینى این کار لغو است یا نه، درست است یا غلط، باید ببینى با هدف تو هماهنگ است یا نه.
این ارتباط تنگاتنگ در این مجموعه زنده، با هدف، لغو را مشخص مى کند؛ یعنى عامل مشخص کننده عمل در این شرایط، تنها سنت ها و حدود شرعى قضیه نیستند، بلکه اهداف تو هستند که وضعیت تو را مشخص و روشن مى کنند و اینجاست که اگر آدمى بخواهد بسنجد و بفهمد باید این چنین مجموعه اى را با هم بسنجد.
🔻 ما خیال مى کنیم که سنت و استحباب عمل ما را از لغو مى رهاند در حالى که لغویت، با جهت مشخص مى شود. مادام که هدفى و طرحى و برنامه اى نباشد خوبى هاى تو لغو است و حتّى واجبات تو در جاى خود ننشسته و حج تو به نفع یزید تمام شده و طاعات تو، قدرت هاى شیطان را بهره مند ساخته است. بى جهت نیست که در این سوره با این تعبیر، از لغو سخن مى گوید:
🍃والَّذینَ هُمْ عَنْ اللَّغْوِ مُعْرِضُون🍃
نمى گوید الذین هم عن اللغو مجتنبون؛ از اجتناب و کناره گیرى و ترک سخن نمى گوید. از اعراض سخن مى گوید و اعراض و اقبال، لازمۀ توجه و عدم توجه به جهت و هدف است. حد لغو با اعراض از جهت، مشخص مى شود.
زندگى اى که معارف ما، آمال ما، احوال ما و اعمال ما در آن با هم گره بخورند و لغو و ذنب ما در این مجموعه معنا شود.
الآن، وقتى که مى خواهیم گناه ها را جمع بندى کنیم به چیزهاى محدودى مى رسیم، مى گوییم این گناه است، در حالى که در آن نگاه، هر چه که تو را به هدف نرساند گناه است؛ «انَّما تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَوْثاناً » (1) آنچه جز خدا باشد وثن است. هر چه را جز خدا بپرستید وثن مى شود.
این نگاه مجموعى است که وضعیت عمل من را مشخص مى کند.
صفایی حائری
ماتیلدا : من دیگه بزرگ شدم لئون ! از این به بعد فقط سنم زیاد میشه
لئون : اما من به اندازه کافی سنم زیاد شده ، وقتشه که یکم بزرگ بشم ...
روزی که قبض روحمون قراره بکنن هیچ کدوم عبادتا و مستحبات یه آدمو تحویل نمیگیرن بلکه آدمی که اون عبادات ازش ساخته رو تحویل میگیرن . نمیگن تو هزار رکعت نماز خوندی جات اون بالاست تویی که دو رکعت خوندی جات اون پایینه . میگن دو رکعت تو چی ازت ساخته و هزار رکعت تو چی. از واجبات که بگذریم برا یه مسلمون هیچ کدوم ازین مستحبات خودشون به تنهایی موضوعیت ندارن جز خضوع و خشوعی که با اونا قراره از آدم بیرون بیاد . اون صبری که بدست بیاره تا تو گرفتاری خرجش کنه ، اون زبونی که باید در بکشه وقتی عصبانیت کورش کرده . حالا برو نماز شبتو با نماز جعفر شروع کن . اگه تره برات خورد کردن . مهم اون سختیه که برا امر مهمتر به خودت بچشونی ، که چقدر از خودت و خوستت بزنی ، چقدر تحمل و طاقتتو زیاد کنی که طول روز دل و زبونو چشمتو حفظ کنی . ببینی چقدر با این کارا صیقل میخوری تا صاف شی ، چیزی نباشی جز عباد الرحمن ... که بت بگن " فادخلی فی عبادی ، فادخلی جنتی ... "
به چشم و ابروی جانان سپرده ام دل و جان
بیا بیا و تماشای طاق و منظر کن ...
میگفت چهل سالو رد کرده بودم که فهمیدم باردارم . سه تا برادرات همه دبیرستان و دانشگاه میرفتن .برادر کوچیکت نزدیک بیست سالش بود ... هنوز مستاجر بودیم و با کلی قرض و قوله داشتیم زندگی میکردیم . فقط به این فکر میکردم که بقیه وقتی بفهمند چی فکر میکنن . اونم بعد اینهمه سال . نکنه تو معلول به دنیا بیای ... شنیده بودم اب زرشک باعث میشه بچه بیفته .رفتم بازار و چند بطری اب زرشک خریدم . هیچی دیگه نمیخوردم جز همون آب زرشکارو . بابات رفته بود ماموریت و تو تنهایی خودم شده بودم یه تیکه پوست و استخون . یه شب مادر شوهرم اومد خونمون و منو تو این وضع دید . وقتی فهمید قضیه از چه قراره کلی بد و بیرا بهم گفت و بعد بغلم کرد . گفت ازین به بعد میای خودم مواظبت میشم . بچتم نگه میداری ... تا اینکه تو به دنیا اومدی ... رو شو کرد به فیلم بردار پشت دوربین . گفت الان همه بچه ها رفتن پی کارو زندگی خودشون . یه کدومشون سال به سال به من سر نمیزنه . جز همین دختر که هر روز تا از مطبش میاد بیرون اول منو میبینه ، کارامو میکنه بعد میره خونه ی خودش . خدا ازش راضی باشه که من ازش راضیم .از بقیه بچه ها راضی نیستم . دخترش میگه اوا ماما این حرفو نزن . الان همه گرفتاری خودشونو دارن . فرصت نمیکنن سر بزنن . میگه نه دخترم اگه دلشون تنگ شه میان . حتما دلشون تنگ نمیشه دیگه . خدا حفاظت کنه .آقای فلان بقیه بچه هارو ما خودمون میخوایم و خدا بهمون میده . ولی این بچه ها دو سر بردن . اینارو خدا خودش میخواد و خودش میده . تو تلویزیونت به مردم بگو یه وقت نگین ناخواسته بچه دار شدیم . این بچه ها خدا خواسته ان .خدا میدونه چیکار میکنه . ما نمیفهمیم . برکت زندگین این بچه ها ...
هرچه دادی شکر ، هرچه گرفتیو ندادی شکر ...
دلا چنان معاش کن که گر بلغزد پای
فرشته ات به دو دست دعا نگه دارد ...
مژده دادند که بر ما گذری خواهی کرد
نیت خیر مگردان که مبارک فالیست :)
شاید براى شما هم پیش آمده باشه، شاید هم نه. تجربه ما آدم ها توى زندگى گاهى مى تواند بسیار شبیه یا متفاوت باشد.
آن موقعى که دبیرستان مى رفتم دوستى داشتم که حاضر بودم همه چیزم را بدهم و همیشه با او باشم. یادم مى آید یکبار آنقدر منتظر روز تولدش بودم و روز شمارى مى کردم که هدیه تولدش را به اشتباه ده روز زودتر دادم. به جاى چهاردم، روز چهارم. شرمنده شدم و اندوهگین که چه جور چنین اشتباه بزرگى کردم. اما او هیچ وقت مرا آنقدر دوست نداشت که بخواهد همیشه با من باشد. موقع کنکور با دو نفر دیگر قرار درس و دوستى گذاشت و مرا براى همیشه رها کرد.
سالهاى بعد دوست داشتم جزو حلقه دوستان شوهرم باشم. شاد و شوخ و خندان لب بودند. اما مشکل بزرگ اینجا بود که آنها همیشه مرا زنِ شوهرم مى دیدند، نه یک انسان مستقل و صاحب اندیشه و سبک. من گریزان بودم ازینکه در زندگى بسته ى انسانى دیگر باشم.
آمریکا که آمدم سخت ترین سالها برایم دوران فلوشیپ نوزادان بود. فلوهاى دیگر اصلا با من کنار نمى آمدند و مرا در حلقه دوستیشان راه نمى دادند. از آنچه آنها در دور همى لذت مى بردند من کوچکترین لذتى نمى بردم. دوتا فرزند داشتم، مهاجر بودم، زنى بودم از آن سوى دنیا، بیگانه و ناآشنا.
این چند سال گذشته حادثه ى شبکه هاى اجتماعى را اتفاقى میمون مى دانستم. از آنرو که فکر مى کردم حلقه ى دوستانم را خودم مى توانم دستچین کنم. این سالها کوشیدم در حلقه کسانى که براى اندیشه شان احترام بسیار قائل بودم وارد شوم. اما سالها طول کشید تا بفهمم در حلقه بعضى آدم ها نمى توان وارد شد. حتى اگر خالصانه و بى ریا دوستشان بدارى باز معادلاتى هست که جا را براى تو تنگ مى کند و نمى گذارد جزو آنها باشى.
شاید از اول اشتباه مى کردم فکر مى کردم آدم ها مى توانند همراه و دوست خوبى براى هم باشند. شاید حقیقت این است که ما موجوداتى به شدت تنهاییم و حلقه هاى دوستى تنها سرپوشى است براى آنها که از تنهایى مى ترسند یا آنهایى که هنوز آنقدر خوشبختند که دست سرنوشت تنهایى و دلى شکستگى برایشان به ارمغان نیاورده است.
شاید شما هم تجربه اش کرده باشید، شاید نه. اما شاید زمانى در زندگى همه ما برسد که دریابیم انسان، با همه غرور و غیرت و شکوهش، تنهاست. رانده از همه ى بهشت هاى برین.
گرچه وصالش نه به کوشش دهند
هر قدر ای دل که توانی بکوش ...
چو شمع ،صبحدمم شد ز مهر او روشن
که عمر در سر این کار و بار خواهم کرد ...
تو به نقصیر خود افتادی ازین در محروم
از که مینالی و فریاد چرا میداری ...