یا جاری اللصیق ...

من تو یه شهر ترک زبان بزرگ شدم ولی از همون بچگی با هام فارسی حرف زدن. چه تو خونه یا چه تو مهد یا حتی محیط کاری مادرم که اکثرا از شهرای دیگه اومده بودنو اقتضای اونجا ایجاب میکرد . بچه وقتی با زبونی غیر زبان شهر و روستای محل سکونتش بزرگ میشه ، تارهای صوتیش عادت  میکنن که کلمات اون زبونو راحتتر تو بزرگسالی تلفظ کنه . زبون شهرو که خودش به تدریج یاد میگیره . با اینحال هنوزم که هنوزه وقتی یه ربع بیست دیقه فارسی حرف میزنم احساس میکنم زبونم خسته شده . فارسیم دیگه تموم میشه و خود بخود زبونم میچرخه رو کانال ترکی . ... طوریم که حتی دعام که میکنم فارسیه ، همه حرفای عاشقانه ای که بلدم فارسیه ، تقریبا همه چیز زندگیم با فارسی عجین شده و این یه ظلم بزرگ در حق ما اقلیتاست که زبان مادریمونو نمیتونیم بخونیم و آکادمیک یاد بگیرن . امروز تو مسجد نشسته بودم یه پیرمرد اومد نشست درست بغل دستم . نمازش که تموم شد شروع کرد به ترکی دعا کردن . اونقد قشنگ دعا میکرد که کم مونده بود گریه کنم . در مثل مناقشه نیست . باور کن اگه خدا بودم میگفتم نمیدم بهت تا هر روز بیای باهام اینطوری حرف بزنی ...