مادر باشی برای فرزندت

مرد باشی برای برای همسرت

پدر باشی برای خانواده ات
پزشک باشی بر بالین بیمارت
رفیق باشی برای رفیق غریبت
پناه باشی برای بی پناه سر راهت 

 امام باشی برای زائر دل سپرده ات 

یا حتی خدا باشی برای بنده هایت،

شاید حسی ازین بالاتر نباشد که بفهمی موجودی تنها در حضور تو به أرامش میرسد و احساس امنیت میکند .

یادم است سالها پیش هربار که به حرم میرفتم حرفی برای گفتنم نبود .البته شاید هنوز هم همینطور باشد . اگر ته دلم چیزی میخواستم خودم را قانع میکردم که امام اگر امام من است ، از دلم هم خبر دارد . قرار به دادن باشد خودش میداند و میدهد . زیارت را خلاصه میکردم ،  نگاه به گنبد که " ما از تو به غیر از تو نداریم تمنا ، حلوا به کسی ده که محبت نچشیدست " و برمی گشتم . اما  بعدها فکر کردم که راه درست نباید این باشد . رابطه ی خدا و بنده یا امام و ماموم رابطه ای دوطرفه است .مانند رابطه ی مادر و فرزند .اگر دو از پنج لذت برای فرزند باشد ،سه از پنجش برای مادر است. خوشحالی کریم هم همینطور به بخشش بی چشمداشتش است. باید رفت و خواست. اظهار نیاز کرد.هر نیازی که داری و آخر مرتبه ی آن طلب خود محبوب است . به قول شمس " ما لتراب و رب الارباب ؟ "جز نیاز ...

که " اگر از جسم بگذری و به جان رسی به حادثی رسیده باشی. حق قدیم است از کجا یابد حادث قدیم را؟ ما للتراب و رب الارباب؟
نزد تو آنچه بدان بجهی و برهی، جانست، و آنگه اگر جان بر کف نهی چه کرده باشی؟!
 عاشقانت بر تو تحفه اگر جان آرند
به سر تو که همه زیره به کرمان آرند
زیره به کرمان بردن چه قیمت و چه آبرو دارد ؟ چون چنین بارگاهی است، اکنون او بی نیاز است تو نیاز ببر، که بی نیاز،  نیاز دوست دارد.  
به واسطه آن نیاز از میان این حوادث ناگاه بجهی.
از قدیم چیزی به تو پیوندد و آن عشق است. 
دام عشق آمد و در او پیچد، که یحبونه تاثیر یحبهم است.
از آن قدیم،  قدیم را ببینی و هو یدرک الابصار.