انسان به مقام انسانیت نمیرسد مگر توان حمل امانت را داشته باشد و این توان را ندارد مگر ظلوما جهولا باشد و این ندارد مگر بسیار ظلم کننده به نفس باشد و نسبت به این ظلم چشم پوشی کند و جهالت داشته باشد ، اصلا به چشمش نیاید ...
فقط عاشق است که به درد و سختی بی اعتناست...
مواجهه نفس با خیر از باب کسب است ولی مواجهه ی آن با شر از باب اکتساب ...
خیر به خودی خود بر نفس می‌نشیند ولی شر را گنه کار به ظلم و جور به کام نفسی که لطیف ترین آفریده ی خداوند است می‌خوراند و مکتسب گناهش میکند ... گویا طفل معصومی را گرفته باشی و به خاطر هوای نفست مجبور به خوردن زهرش کنی و از عذاب کشیدنش لذت ببری ...
کلام ، بذر وجود آدمیست . آنکه سخن کوتاه میکند و کتمان سر میکند و روی این بذر را می‌پوشاند امید هست که جوانه عمل ازین کشت برویاند و به نتیجه برسد . برعکس هر که توان نگه داشتن حرف ندارد و هرچه شنید رها میکند و بذر هیچ سخنی در خاک وجودش نگه نمی‌دارد ، از هر رشد و برداشتی دور است . او با این حرف زدن خاک روی این بذر را خراشیده و مجالی برای رشد عملش نگذاشته است .
کتمان کن ...
۲۲ آبان تولد محمد صدرا بود . چند روز پیش با مینا رفته بودن ماکو که آننا رو از بیمارستان ترخیص کنن . دکترا قطع امید کردن و گفتن خونه باشه بهتره . من بخاطر مدرسه نتونستم برم . دیروز صبح مینا بهم زنگ زد که اومدیم ارومیه بیمارستان ارتشیم . فکر کردم آنا رو آوردن . ولی بعدش گفت حال خودمون خوب نیست و نتونستیم بمونیم . رفتم دنبالشون . راستش حال خودمم خوب نبود . سه روز قبلو که تنها بودم از مدرسه که میومدم تا فردا نهایتا یه وعده غذا میخوردم و می‌خوابیدم . این بین چند بارم تا صبح بیدار میشدم و از شدت عرق کل لباسامو عوض میکردم و دوباره می‌خوابیدم . مینا هم علائمش شبیه خودم بود . یه ویزیت برا مینا و یکی برا خودم گرفتم و بعد یه سرم برگشتیم . ولی محمد صدرا طوریش نبود . ظهر که رسیدیم خونه هر دو خوابیدن تا ساعت ۷ شب . دیدم وضع محمد صدرا از ما هم بدتره . اسهال و استفراغ و تب ولرز . غروب سمیه اومد با یه کادو و کیک تولد . دید بچه مریضه داخل نیومد و رفت . حتی جعبه کیکو هم باز نکردیم . از مینا پرسیدم آنا چطوره ؟ گفت حال محتضر. چیزایی رو میبینه که ما نمی‌بینیم . نه درست حسابی حرف میزنه و نه چیزی میخوره . مجبور شدیم بیایم وگرنه باید پیشش میموندیم . قبل اینکه بیایم گفت دو نفرو دارم میبینم . یکیشونو میشناسم . حضرت علی علیه السلامه که اومده . اونیکی رو نمی‌دونم کیه ... به حالش غبطه خوردم . یعنی میشه حضرت دم مرگ منو هم مثل آنا شیعه ی خودش بدونه ؟
شروع ۲۰۲۵ هنا رفت و رفتیم ماکو و الان آنا و این بین برای تشییع تهران رفتیم ، سلماس رفتیم ، ارومیه رفتیم و تازه دو ماهم تا آخرش مونده . هر لحظه ممکنه زنگ بزنن و بگن پاشین بیاین آنا هم رفت ...
محمد صدرا از صبح کنار مینا خوابیده بودن . واسه شام پا شد و گفت گشنمه بابا . نصف بشقاب سوپی خورد و چند قسمت پپا پیگ نگاه کرد . چشماش داشت می‌رفت ولی به زور خودشو بیدار نگه داشته بود . گفتم چرا نمی‌خوابی بابا ؟ گفت بابا آخه تولدم تموم میشه . گفتم بیا یه شمع فوت کنیم امشب ، تولد واقعی رو نگه داریم وقتی خوب شدی بگیریم . قبول کرد . شمعشو فوت کرد و رفت خوابید .
هر انسانی کم و بیش ظرفیت وجودی و استعداد خودشو متوجهه. می‌دونه اینقدر استعدادی که به ثمر نشسته و به اینجا رسیده تمام قوه اش بوده یا نصفش یا مقدار خیلی کم . و اینکه اگر اراده کنه چقدر می‌تونه پیشرفت کنه و جای پیشرفت داره ...
وسعت عالم بعد از مرگ تو همون تصور تو از ظرفیت وجودیته و دسترسیت بهش به اندازه ای که استعدادت رو تو این دنیا شکوفا کردی . اونجا فقط همون قدر رو دسترسی داری که اینجا به فعلیت رسوندی . بقیه ظرفیتیه که متصوری از خودت و دست بهش نزدی . پس فقط ناظرش خواهی بود . آفرینش انسان مانند آفرینش عالم است اشاره به همین موضوعه ...
طفل متکلم، معنا را در ظاهر می جوید . همانطور بالغ طفل خو .
پیر ،بحر معنا را غرق است . ظواهر ، موجودات این بحر . خود را غرق کند که ظاهر بیند ؟ او که ظاهر و معنا با هم دارد .
کثیر من الآخرین مجذوب ظواهر خشکی اند. نه حتی ظواهر بحر . ظاهر را معنا بینند . لیک پا فراتر باید نهاد . تقرب آن امت قلیل یابند که چشم پوشند ، لمس بحر کنند و ساق تر ...
