۹۶/۰۸/۱۱ ۰۴:۳۵:۵۱
وادی ...
یک دل سیر گریه کردم و آرام شدم . هم قبل از اذان توی حرم و هم توی مسجد .شکر خدا کارهایمان به سامان است . دیروز صبح رفتیم مسجد کوفه و مسجد سهله . کم و بیش اعمال مسجد کوفه را انجام دادم . ولی ماما بیرون پیش ساکها مانده بود . نخواستم تنها بماند . نماز ظهر و عصر را در مسجد سهله خواندم و رفتم پیش مامان تا بقیه هم آمدند . کمی منتظر مینا ماندیم ، کمی منتظر یونس تا ساعت نزدیک دو شد . تاکسی گرفتیم به سمت نجف . هوای نجف بهتر از بقیه ی جاهاست . شلوغتر هم هست . مینا گفت من یک موکب میشناسم که پارسال می‌رفتیم جای خوبی بود . افتادیم دنبال مینا . تا نزدیک غروب داشتیم راه می‌رفتیم . پیدا نشد . گفتم نزدیک حرم مسجد هندی هست . چون جایش کمی پرت است مردم نمی‌شناسند و کمتر به آنجا میروند . برویم همانجا . قبول کردند و رفتیم . اسکانمان دادند.رفتیم دنبال غذا با یونس . به غذای موکبها نمیتوانم اعتماد کنم . زیادی جمعیت و بهداشت ضعیف امکان بیماری را زیاد میکند . از رستوران مرغ گرفتیم . برای مینا و مادرش هم ماسک فیلتر دار خریدم ماسک‌های خودشان کاغذی بود . خوابیدم ساعت سه شب بیدار شدم و به حرم رفتم.بیش از حد شلوغ بود . نوافل را خواندم و زیارت را نگه داشتم برای بعد نماز صبح . برگشتم مسجد محل اقامتمان و خوابیدم . بیدار شدم و دعا را خواندم . مامان صدایم کرد تا برای صبحانه بیرون برویم . همه باهم . متوجه شدم کفشهایم را زده اند . پیرمرد بغل دستی اهل شیراز بود . همان لحظه گفت رفتم سرویس را پیدا کنم نتوانستم برگشتم . گفتم بیایید با هم برویم . دمپایی های مامان را پوشیدم و به مادر مینا گفتم شما معطل ما نشوید. اگر جایی میروید بروید . منو مامان هم با هم میرویم . برگشتم و سر راه یک جفت دمپایی خریدم . رفتیم با مامان نان و شیر و چای و پنیر گرفتیم و در یکی از موکبها خوردیم . برگشتیم . ماما برای زهرا خانوم و ثمین و بابا انگشتر خرید . من گفتم نمیخواهم . نگین انگشترهایم را از کربلا خریده بودم . از سنگ فروشی خود بین الحرمین . تکه های مرمر سنگ قبر قدیمی امام حسین است به شکل نگین انگشتر تراش خورده اند . دوتای خودم برای حلقه ی ازدواج که بزرگ‌ترند و دوتای کوچولوها که اندازه شأن کوچک است ... برگشتیم و استراحت کردم . ماما برایم نهار آورد . بعد از ظهر رفتم وادی السلام . شهر آنطور شلوغ و سیل جمعیت ، وادی السلام فقط صدای پر زدن کبوترها بود . رفتم سر قبر آیت الله قاضی ، حضرت هود و صالح و برگشتم . نزدیک اذان مغرب است . دلم آواره است . بیقرار است . حیران است .عاشق است. اصلا نمیدانم چه بر سرم آمده . خیلی حرفهای دلم را نمیتوانم بگویم . زبانم الکن است . راه میروم خود بخود اشکم میریزد . یکبار بیشتر زیارت نتوانستم بروم . توی حرم یکی تو گوشم میخواند مجال من همین باشد که پنهان عشق او ورزم ، که پنهان عشق او ورزم ، که پنهان عشق او ورزم .. .یکی دیگر می‌گفت . ذره ی خاکم و در کوی توام جای خوش است ...
یک نیمه شب است . بیمار شده ام و رنگم پریده . دل درد امانم را بریده . نعنا و ماست خوردم شاید افاقه کند . با مامان حرف زدم که فردا تا ظهر حرکت کنیم . آنقدر شلوغ میشود شبها که نمیشود ماند . نمیدانم تصمیمش چه خواهد بود ...
چهار صبح است . شب را نتوانستم درست حسابی بخوانم . به داروخانه رفتم و دوا گرفتم . پول خون می‌خواهند برای دوا بس که گران است . حداقل کاش خوب شوم آنوقت دیگر پولش برایم مهم نیست . یک ساعت به اذان مانده و چراغها را زده اند . مردم نماز شب میخوانند . یونس وسایلش را گذاشت و رفت حرم . نه نای نماز خواندن دارم و نه حرم رفتن . میخواهم تمام روز را استراحت کنم تا بهتر شوم و فردا پیاده‌روی را شروع کنیم ...
اینترنت کار نمیکند . چندبار خواستم از دیروز صبح بنویسم نشد ...
الان خیلی بهترم ...
