یا جاری اللصیق ...

 ولی اینبار حرفش را  گوش دادم . اصلا نصف کتابهایم کتابهایی بود که خودش اگر بود دوست داشت بخواند ولی در کتابفروشی های شهر خودمان نتوانسته بود پیدا کند . آه یاسین حجازی  ، ادب الهی مثلاً ... چه میدانم ازین جور کتابها ...

یک حسن بزرگ خداحافظی این شکلی برای من این بوده که کلا چیزی توی دلم باقی نمی‌گذراد . کدورتی ، دلخوری ای یا اصلا وابستگی به کسی یا جایی خارج از حرم . حالا چه مشهد باشد یا قم یا حتی شابدالعظیم . همه اش همانجا می ماند . برای همین سعی می‌کنم تا جایی که بشود ، بارم را ازین جور جاها ببندم نه از خانه  ی خودمان . اینجور جاها آدم بیشتر به گرفتاریهای دل خودش فکر میکند . همان بهتر که بی کدورت خداحافظی کرد . برای خاطر دل خودمان نه چیزهای دیگر یا بقیه ...

راستش دروغ چرا . خب دلم مانده پیش بعضی چیزها . مثلاً همین الان پیشانیم دارد میسوزد . دو سه روز پیش که یادم رفته بود کلاهم را سر نماز ظهر بردارم ، در آن شلوغی حرم یک جای خالی توی صحن زیر آفتاب پیدا شد . نشستیم به نماز . حاج آقای امام جماعت هم که ماشاالله . سیر آفاق و انفسی داشت ... دو ساعت در آن گرما زیر آفتاب سوخاری شدیم . الان آینه را نگاه می‌کنم می‌بینم شده ام دورنگ ، آفتاب‌سوخته . رنگش جهنم . میسوزد لامصب :) ولی خب میدانم دلم تنگ میشود . حتی برای همان نماز سر ظهرش . یا این زوجهای جوان بیست سی ساله . بابا جان آخه این چه وضعیست ؟ اینهمه دل میسوزانید می‌شنید کنار هم توی حرم امین الله می‌خوانید ، بعد نماز هم میروید بستنی می‌خورید ؟ اینجا اینهمه مجرد نشسته نمیگید دلشان هرری می‌ریزد . اصلا باید این صحن متاهل ها و مجردها را جدا کنند . والله . اینطور که نمی‌شود . شیخ بهایی آن زمان که حرم را طراحی می‌کرد ، خودش زن و بچه داشت حالیش نبود . وگرنه یک فکری به حال ما ها که باید می‌کرد :) ...  ولی خارج از شوخی ، دلمان خواست واقعا . اینطور نمی‌شود . صب کنید برگردم ، یه دلی بسوزانم انتقام همه ی این سال‌ها را یکجا میگیرم . با شش تا بچه . حالا صبر کنید . خواهید دید . جوجه را آخر پاییز میشمارن ...

خودم نسوزم صلوات :))

پ ن : عنوان فیلمیست از رسول صدر عاملی ..